dinsdag 1 februari 2011

Terugblikken naar toentertijd


Het was klimatologisch een rustige dag in mijn beleving, maar het verkeer op de wegen was druk. We reden via Vinkel naar Heeswijk, toefden in de boekhandel van de Abdij van Berne en reden later langs het Heeswijkse kasteel, o mooie herinnering. In gedachten zag ik Rieke weer in haar tere bruidstoilet naast haar chique bruidegom, het was toen bijna einde mei; daar zaten ze samen op de warmrode, hoge zetels in de deftige trouwzaal, een onuitwisbaar plaatje. 

We moesten keren onderweg naar Nijmegen vanwege wegwerkzaamheden en we werden teruggevoerd richting Heeswijk, en weer kwamen we langs het schilderachtige kasteel. De herinnering bleef aan staan, als een film op de televisie. In de imposante laan naar het kasteel toe zag ik het tweetal weer gaan in de donkergroene sportauto met open kap, bruid en bruidegom onderweg naar het feest van hun nieuwe toekomst, wat was het allemaal bijzonder en apart.

Ik heb het vanmiddag herbeleefd, het hele feest zoals ik het toen heb meegemaakt. Er waren nogal wat hoofdgetooide dames in het gezelschap aanwezig, allemaal met prachtige hoeden, ikzelf met mijn eenvoudige zwartfluwelen rozenhoed incluis. Het was een eerbetoon vooral aan de bruid, een hoed betekent klasse en die klasse werd haar door de bevriende dames graag gegund. 

Wat kan een mensenhoofd toch veel denken. Hoe kom je aan al die beelden uit verleden tijd? Hoe ouder je wordt, hoe meer beelden van toen en ooit terugkomen, het lijkt me wel. Maar het was een mooie herinnering die bij me langskwam vanmiddag en die me voor een groot moment goed heeft gedaan.

18.00 uur. Het is bijna helemaal donker nu, de lucht draagt getekende vegen van grijsblauwe wolken bij een hemelkleur als smeulend vuur: blauw en groen en geel en rozig grijs in elkaar verweven. Als jij dat hebt gedaan, hoe krijg je het toch gemaakt, goede God?

Het was vandaag Berthy’s verjaardag. Sommige mensen vergeet je nooit en dat moet ook niet. Berthy was prima, we kenden elkaar goed, ze was a.h.w. mijn aangetrouwde vriendin, dat zegt niet iedereen van ‘n schoonzus. Ze is alweer bijna 15 jaar weg. Misschien helpt zij de engelen wel daarboven met Gods hemel voor ons te schilderen.

Uit Ine's Dagboek 2008
 

Zachter in de tijd

Een mens zou radeloos kunnen worden als hij stilstaat bij de rapheid van de tijd. Alweer is een maand voorbijgegaan. Januari, de eerste maanstond van het jaar is qua tijd vervlogen. Dag januari 2011. Je bent er geweest, je bent wég.

Maar die stelling klopt niet helemaal. Elk moment is immers geleefd, doorleefd en ondergaan? In plaats van de tijd, het tijdsbesef, zijn er de nieuwe herinneringen gekomen, is het leven geproefd, hebben we, als de mensen die we zijn, bestaan. Want we waren. En we zijn. Het is altijd toen en nu.
Terwijl ik dit overpeins, besef ik dat een mens wil vasthouden wat hij heeft, wat hij kent, wat hem vertrouwd is. Materie kun je vasthouden, niet de dingen die gebeuren, dus niet het leven zelf zoals het over je heen komt, zoals het je geschiedt.

Ik zie de mensen ouder worden. Mijn kinderen zijn middelbaar. Ik ben van de oude generatie. Tegelijk besef ik dat de tijd van de jeugd en de tijd van de ouderdom mijlenver van elkaar afstaan; hoezeer alles wat vroeger gebeurde, is vervlogen; hoezeer de contouren van de herinnering zich vervagen tot het kleine weten, minimaal, er zijn geen scherpe lijnen meer behalve op het oude fotootje dat je onverhoeds tegenkomt in een album of een rommeldoos. De tijd heelt alle wonden, maakt de herinnering zacht en de mensen zelf, vergoelijkt het leed dat is geweest én de belediging. De tijd neemt, achteraf gezien, de stappen van een reus die over de dingen heenstapt alsof ze er niet zijn - of enkel onbeduidend nog maar, dus zonder heftige gemoedswaarde zoals ooit.
In plaats van bidden, heb ik vanmorgen deze kleine beschouwing in me toegelaten. Ik hoop dat de hemel ermee instemt. Ja, en anders maar niet. Een mens komt altijd uit bij zichzelf. Hij mag zijn wie hij is, denken wat hij wil en doen wat hem goeddunkt. Dat behoeft geen bemoeienis van veraf of dichtbij. De tijd zal het leren. Echt waar. 

iv1februari2011