En morgen is het zondag

En als het zondag is, is er ruimte. Tegenwoordig wel. Enkele jaren geleden was dat nog niet zo. Toen was juist de zondag een dag van werk en verplichting. Ik reed vaak op zaterdagavond maar meer nog op zondagmorgen p. B. naar de kerk en ik was meestal zijn vaste assistent als lector in de vieringen. Zo'n taak heeft veel om het lijf. Ik heb alles met grote liefde en toewijding gedaan, met mijn hele hart en mijn hele ziel. Wat is het goed geweest.

Ik heb behoefte aan een kanttekening. Zo'n viering ten uitvoer brengen, lijkt eenvoudig, maar is het echt niet. In feite ben je de hele week bezig met de realisering ervan. Het is de overweging die perfect moet zijn, de gebeden die moeten kloppen, de mensen die de juiste aandacht moeten krijgen, bijvoorbeeld de zieken in de kerk of de kapel. Kortom: een viering voorbereiden doe je niet een, twee, drie.

En dat hoeft ook niet. Het gaat om de kwaliteit, om de sereniteit, om de heiligheid in dat ene uur. Daar doe je je best voor. Als ik eraan terugdenk, ervaar ik een grote dankbaarheid in me voor al die uren dat ik eraan mocht meewerken en meedoen. Maar nu is de ambitie weg. Ongeveer twee jaar geleden werd alles anders, kon p. B. niet meer voorgaan omdat zijn ziekbed begon en ik was niet werkloos maar op een andere wijze bij hem betrokken: als mantelzorger, want iemand moest het doen en ik ben een perfectionist die eerlijk gezegd daardoor een uitstekende mantelzorg kan bieden - en heeft geboden. Oei, wat een hoogdravend woord van mezelf. maar wat waar is, is waar.


      Ik heb mijn schoentjes erbij uitgetrokken

Nu is het op. Ik kan niet meer. Ik ben moe. Ik ben aan mezelf toe. De herinneringen aan al die mooie jaren van vieringen, retraites geven, lezingen houden, boeken schrijven en alles samen doen, zijn diep en kostbaar, maar de tijd is gekomen dat het grote zorgen achter me ligt. Ik voel het aan alles. Zoals ik geen leeftijd meer heb voor het grootbrengen van kleine kinderen, zo heb ik geen leeftijd meer voor zorg en strikte verplichting. O jawel, ik gun het mezelf. Ik hunker naar rust, naar stilte en ruimte. Wat voelt dat gegeven momenteel goed. Het is een zaligheid als je de zorgen voorlopig mag en kúnt laten varen. Als je met een gerust hart aan het perspectief genieten bent toegekomen. Je moet het wel zien te behouden...

Het leven is zoals het is. En het leven is goed. We hebben het nu samen op rustige manier heel goed. Onze dagen zijn sereen en heel kostbaar. Zonder rompslomp, zonder stress, zonder het labeltje moeten & verplichting, behalve in de zin van goed zijn voor elkaar. Dat doe je vanzelf. Dat is normaal. Dat hoort bij je mens zijn. En dat kun je natuurgetrouw waarmaken.

Ik ben vandaag, hier en nu een gelukkig mens. Een rijk mens, bovenal omdat hij er nog mag zijn en we samen nog heel veel moois, goeds en dierbaars mogen delen. Ja, zoals het leven is, is het helemaal goed.

Nijmegen, 29 oktober 2011 iv